Treść

Stanisław Miłaszewski

Wilia

Prastarym obyczajem w Polsce podczas Wilii

Jest miejsce dla zamorskich i zagórskich gości,

Dla tych, co na wieczerzę bratnią nie przybyli,

Wstrzymani przez gór zwały, lub mórz nawałności.

Gdy z nieba płatki śniegu lecą, jak opłatki,

Gdy mróz na oknach białe zasadza choiny,

Niechaj każdy dom polski wspomni sercem matki

Nieobecne, spóźnione, zabłąkane syny.

Gdy w snopku wigilijnym kłos o kłos zadzwoni,

Ilekroć pod obrusem zaszeleści siano,

Baczmy na puste miejsce, gdzie mieli siąść — oni

Baczmy, by nieobecnych nie zaniedbywano.

Obejdzie się to miejsce bez potraw dwunastu,

Nie zmieniajmy półmisków przed nim ni talerzy,

Obejdzie się bez szumnych win i bez toastów,

Tylko przed pustym miejscem — niech opłatek leży.

Czuwajmy, bo nie wiemy dnia ani godziny,

Gdy zza mórz, co nas dzielą, z błękitnego bezdroża,

Niewidzialnie zawita do nas w odwiedziny

Ktoś z braci, których ku nam prowadzi Moc Boża.

Niech nikt z nas nie zagląda w duszę gościom — duchom:

Snadź są zgłodniali, skoro zasiedli do stołu...

Ugośćmy ich opłatków białych wiązką suchą,

Bo głód dusz ludzkich syci — tylko chleb Aniołów.

Z najlepszymi życzeniami zdrowych i spokojnych

Świąt Bożego Narodzenia

                                                                  Wacław Sajdak

Boże Narodzenie 2024